کد مطلب:43097 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:16

گنجینه پرسمان » حديث شناسي

تفسير فرازهاي چهل و سوم و چهل و چهارم خطبه هشتاد و هفتم نهج‎البلاغه كه در آن امام علي(ع) به بيان رعايت عدالت در نزد عارفان پرداخته چيست؟

«قَدْ أَلْزَمَ نَفْسهُ الْعَدْلَ، فَكانَ أَوَّلَ عَدْلِهِ نَفْيُ الْهَوي عَنْ نَفْسِهِ» [خود را بر عدل و دادگري ملزم نموده و نخستين عدل وي دربارة خويشتن است كه هوي و اميال را از نفس خود دور ساخته است.]
بدون عدالت دربارة خويشتن كدامين عرفان را مي‎توان توقّع داشت؟
معناي اين جمله چنين است كه بدون شناخت قانون موجوديّت خويشتن و به كار بردن آن، چگونه مي‎توان دم از عرفان زد. عدالت كه اساسي‎ترين عنصر كمال آدمي است چيزي نيست كه از خارج از وجود او بر او وارد شود، بلكه عبارتست از شناخت قانون موجوديّت خويشتن و به كار بردن آن. بنابراين، كسي كه هنوز به شناخت و عمل مزبور توفيق نيافته است، حقّ ادّعاي عرفان مثبت را ندارد. چنانكه كسي كه هنوز نتوانسته است دربارة خويشتن عدالت بورزد [كه اين عدالت بدون بر كنار شدن از هواهاي نفساني امكان‎ناپذير است] چگونه مي‎تواند دربارة ديگران عدالت نمايد؟

---

ترجمه و تفسير نهج‎البلاغه ج 14
آية الله محمدتقي جعفري